Nicola Parisinin kaleme aldigi Sinan, Osmanlida Kubbeli Mekanlarin Tasarimi ve Insasi, Mimar Sinanin sanat ve teknik arasinda kurdugu dengeyi ortaya koyarak, kullandigi mimari ve mühendislik yöntemlerini detayli bir sekilde inceliyor. Parisi, Sinanin yapilarini statik denge, tasarim kodlari ve bu kodlarin arka planinda yer alan mantiksal-bicimsel ve teknik-strüktürel sürecler, malzeme kullanimindaki yenilikleri üzerinden analiz ederek onun Osmanli yapi gelenegine kazandirdigi cok katmanli mimari sistemlerin etkisini ortaya koyuyor. Ayni zamanda Sinanin eserlerini sadece mimarlik tarihinin degil, dönemin kültürel, sosyal ve siyasi baglamlarinin bir ürünü olarak ele aliyor.
Görseller, planlar ve cizimlerle desteklenen bu calisma, hem teknik hem de tarihsel acidan zengin bir kaynak niteliginde. Parisinin analitik yaklasimi, okuyucuyu tasin arkasindaki bilim ve tasarim sürecleriyle bulusturuyor.
