Gözler, insanin ruhunu yansitan aynalardir. Kimine göre cok seyi anlatir, kimine göre ise hic bir seyi.Melahatin gözleri, derin bir üzüntü ve endiseyle doluydu. Gözlerinin feri sönmüs, bakislari donuklasmisti. Sanki icindeki bir ates sönmüs, yerine soguk bir tas oturmustu.Incinin gözleri ise özlemle doluydu. Gözlerinde uzaklara dalan, özlem barindiran bir ifade vardi. Sanki bir yere ait olmak istiyordu, ama bunu bir türlü basaramamisti.Firuzanin gözleri ise mutlulukla doluydu. Gözlerinde parlayan bir isik vardi, dünyayi kucakliyormus gibiydi. Firuzan her seyin mümkün olabilecegine inaniyor gibiydi.Ben aslinda ücünün yasantilarindan cok gözlerinden okumustum neler yasadiklarini, neler hissettiklerini. Melahatin gözlerinde gecmisin acilarini, Incinin gözlerinde gelecegin hayallerini, Firuzanin gözlerinde ise simdinin sevincini görmüstüm.Bir kadinin gözleri özlemi anlatirken, bir baska kadinin gözleri huzuru ariyordu sesli kalabaliklar arasinda. Bir baska kadinin gözler ise mutlulugun resmini ciziyordu hic durmadan.Üc kadin, üc hayat, üc hikaye... Ortak noktalari ise, gözlerinde tasidiklari duygulariydi.Gözler, bir insanin ruhunun aynasiysa; bu üc kadinin gözleri, onlarin yasamlarinin yansimasiydi.
