Nevres Vacit, kardesine; ihtiyarligin kadere razi olusundan bahsederken bir ayip gibi saklamak istiyordu. Çünkü kadere rizadaki feragat; bir bagis, kendiliginden bir bahsedis, bir isyandi. Isyanda iste bu feragatin asaleti yoktu. Ihtiyarlik hirsi denilen hayata tirnaklarini takip, sonuna kadar didismek, çirpinmak gibi neticesiz, hatta acinacak bir direnisten, ayak direyisten baska bir sey degildi.
Hürrem Hakki ise, ihtiyarligi üzerine kondurmamasina ragmen, kuvvetin nerede baslayip, nerede bittigini biliyordu. O, yalniz burnunun ucuna konacak sinekleri avlamaya razi olmus, yorgun, yasli köpekler gibi idi. Ürkütmemek, hatta ölü, les hissini vermek sartti.
Rasih Nevres, iki ihtiyarin tutmak istedigi iki ayri yolu görüyordu.
Fakat ikisinin de sendelemeden, hatta düsmeden yürüyebilecekleri çok süpheli idi.
Acaba, hangisi daha çok ümit besliyordu. Nevres Vacit, romani ile bir hak kazandigina emindi, ümitlenebilirdi. Lâkin Hürrem Hakki?
Zarafeti ile Belma'yi, etkiledigine, etki edecegine emindi, onun da ümide düsmek hakki idi!
Rasih Nevres, Belma'nin biraz evvel söylediklerini düsündükçe, babasiyla amcasina ne derece acimak lazim geldigine sasiriyordu. Hatta acimak da kâfi degildi. Iki ihtiyari, kollarindan tutup sarsmali, hakikatin aciligini ve dehsetini anlatmali idi.
Belma'nin hirsi, atesi, bu iki yorgun ve halsiz ihtiyari bir darbede yere serer, öldürür, bir anda yok ederdi. Hem de onlarin, kendi hayallerindeki planlarindan, düsündüklerinden bir tanesini, en küçügünü uygulama imkani ve ihtimalini birakmadan...
