Iste ben böyleyken aradi ve nasilsin diye sordu. Iyiyim, dedim. Iyi olduguna cok sevindim, dedi. Oysa iyi degildim. Özlüyordum. Onu ve kendimi. Ayak basparmagi diger parmagindan kisaydi ve ayaklarini begenmezdi. Kapali ayakkabilar giyerdi sürekli. Begenmedigi yerinden öperdim. Hayir, öyle kendini iyi hissetsin filan diye degil. Her seyin bu kadar basmakalip oldugu bir dünyada onun güzel nisaniydi ayaklari. Gercekten severdim. Istedim ki o da beni böyle sevsin. Kamburumdan öpsün beni. Biraz dik dursana hayatim demesin. Su gözlüklerden kurtulalim, lazer yaptiralim sana demesin. Istedim. Genc kusak öykücüleri arasinda kendine yer edinen yazarlardan Onur Cali. Denemeleriyle oldugu kadar öyküleriyle, öykülerindeki abartisiz, yalin dille, kurdugu minimalist atmosferle dikkat cekiyor. Yarattigi kücük evrenlerdeki kisiler icimizden birileri oluyor hep; siradan kisiler, duygulariyla, tepkileriyle, tuhafliklariyla Bazen yapamadiklarimizi yapiyor, hissettiklerimizi eyleme dönüstürüyorlar, gercekten ya da ic dünyalarinda. Bu kitaptaki secme öykülerin bazilari daha önceki kitaplarinda yer almis, bazilari ise henüz kitaplara girmemistir. Onur Calinin öykü dünyasinin penceresinin hep acik kalmasini diliyoruz