Muzyczna metoda zbiorowej improwizacji wyräa koncepcj¿ gry, której demokratycznoemancypacyjna podstawowa postawa sugeruje porównanie z idealn¿ sytuacj¿ mowy sformu¿owan¿ przez Jürgena Habermasa. To domniemanie jest wyjänione bardziej szczegó¿owo w ramach wst¿pnego podej¿cia do zbiorowej improwizacji jako procesu relacji charakteryzuj¿cego si¿ interaktywno¿ci¿ i synchroniczno¿ci¿. Po omówieniu improwizacyjnego dziäania w muzyce z uwzgl¿dnieniem aspektów teoretycznych, historycznych i psychologicznych, przedstawione zostan¿ ró¿ne etapy rozwoju improwizacji wolnej lub zbiorowej, które wy¿oni¿y si¿ z free jazzu w latach 60-tych. Sublimacja idiomatycznych, kulturowo uksztätowanych form wyrazu, których domagaj¿ si¿ muzycy tacy jak Derek Bailey, zostanie wyjäniona przez indywidualne opracowanie charakterystycznego j¿zyka d¿wi¿kowego na instrumencie jako wyrównuj¿cego asymetrycznie uksztätowane formy dialogowe tej sytuacji.
