Icimden bir ses, O masumun bir sucu yok. O senin kizin, onu bagrina bas, anne sefkatini ondan esirgeme diyordu. Deniyordum, ama olmuyordu. Icim baska disim baskaydi. Ben, ben olmaktan cikmistim artik. Ya o evi herkesle beraber yakacaktim, ya da arkama bakmadan kacip gidecektim. Hayatimda kimseye kötülük yapmadim, hep baskalari bana zarar verdi. Orada da durum degismedi. Kac Emine dedim kendime, Kac, nereye gidebilirsen, nerede yasayabilirsen, kac git, kurtul.
Karar verdigim aksam ilk defa Diclenin yaninda uyudum. Ona baktim uzunca bir süre, kücücük bir melek gibiydi. Kizimi son görüsümdü. Bir daha dönüp bakmamak icin kosar adim disari ciktim.
Elimizde olsa bir heykel gibi sekillendirmek isteriz insanligimizi; fizigimizle, ruhumuzla hatta yazgimizla. Oysa hayatimizi ne kadar planlayabiliyoruz, ya da nasil da sürükleniyoruz, bazen hic düsünmedigimiz yerlere acimasiz rüzgarlariyla toplumun. En güzel baslangiclar en ummadigimiz anda cikiyor karsimiza... Nedense bitmeyecek sandigimiz rüyalar hep yarim kaliyor.
Sezen Eren ve Güler Kaynarca, birlikte yazdiklari bu romanlarinda, icinde yasadigimiz toplumun gercekleri ile kurgusal güclerini harmanlayarak mutluluklariyla, acilariyla yarim kalmis bir yasam öyküsü sunuyor okuyucularina. Kuskusuz, romandaki genc kadinin yasanmisliklari hic yabanci gelmeyecek sizlere de.
