Benden yalan söylememi beklemeyin...
Herkes en az bir kisiyi her kosulda isitir... Beni isit istiyorum.
Sizi anliyorum. Önce tutumunuzu sert bicimde karsiladim. Ama sonra fark ettim ki siz hekimsiniz, büyücü ya da falci degilsiniz. Önünüzde sinirli bilgi var, o halde benim konusmayi unutmama hazirliklisiniz, oysa birdenbire isitmeyi unutmus olmami hesaba katamazdiniz. Size kirgin degilim. Rahat edin isterim. Size kirilmadim, alinmadim, yargilamadim. Sözcükleri unutmus biri olarak, bu yeni durum karsisinda ben de hayret ediyorum. Yazarken, nasil oluyor bilmiyorum, hicbir sikinti duymadan su gibi akiyor sözcükler. Nasil oluyor bilmiyorum, bir plakcinin önünden gecerken sarkilari isitiyorum. Hatta söylüyorum. Bu hastaligim nedir, bilmiyorum. Sizden sakladigim yeni bir bilgi var. Buna asla inanmayacaginizi bildigim icin yazmayacagim. Ama bir seyi kendime itiraf ettim; tedavi olmak istemiyorum. Sözcükleri unuttugum icin konusamamaktan ve isitememekten memnunum. Icimdeki gürültü zaten yeterince bas agritiyor.
Sesini yitiren bir kadin...
Kadinin zihninde kaybolan bir ruh hekimi...
Istanbula seslenen bir aktör...
Valizi elinde yasli bir komsu
Ve onlara Size güzel sarkilar calmak isterdim diyen bir radyo...