Sen fotograflari kadrajlara sigdiriyorsun, bense saati kadranlara. Ikisi de zamani yakalamak icin. Ikisi de gerceklige inanmak icin. Zaman ve gerceklik saplantisinin bulusturdugu iki insan... Fotograflari hafizasi yapan Kumru. Kafasinda saat sesleriyle yasayan Kalender. Zamana, bilgiye, yasama, ölüme, var olmaya ve yok olmaya saplantili olanlar. Köyler, kasabalar, sehirler, tren yolculuklari, fotograflar, saatler, zoraki katiller, yanlislikla islenmis cinayetler, gercege tapanlar, karanligi yaratanlar, seks bagimlilari, aseksüeller, istihbaratcilar, devrimciler, dervisler, Bektasiler, Kalenderiler ve cok daha fazlasini birlestiren; gecmis ile yarin, yeralti ile gökyüzü, hayal ile hakikat arasinda seyreden mistik bir roman.
Celal bir gün, kadrandaki rakamlarin her birinin yerine kücük kücük Simdi yazmis, Hasan Ali Usta gözlügünün altindan bakarak Hep simdiyi yasiyorum diyorsun, öyle mi diye gülümsemisti. Hayir diye cevapladi ustasini Celal, O simdilerin hicbiri ayni simdi degil. Bak... Saatin pimini cevirerek zemberegi sikistirip birakti. Zemberege fazladan bir disli ile bagladigi kadran, saatin ibrelerine bagli olarak harekete geciyor, ibreler soldan saga dönerken Simdi yazilari da sagdan sola dönüyordu. Usta dedi, Gök gürlemeden önce simsek cakar. Önce isik, sonra ses gelir. Zaman da önce olaylari, sonra hissiyatini gösterir. Asla ani, o anda idrak edemeyiz. Sürekli bir devir daim gibi, anlar anilasir. Simdi, ayni zamanda az önce ve biraz sonra demek. Bu üc halkayi birbirinden ayirmak imkansiz. Tanpinar bunun icin Yekpare, genis bir anin parcalanamaz akisi demistir.
Inanmayi basaramayanlar icin zaman da, tanri da, gerceklik de varsayimdir. Fazlaca inanilmis tüm varsayimlar hakikat gömlegini giyer. Belki insanin zamaninda, belki tanrinin, belki de adi konulmamis baska bir zamanda. Ama muhakkak giyerler. Önemli olan, geri dönememe riskini göze almaktir... Bu yüzden insan, kendine her an sunu sormalidir Her seyin buradan sonra basladigina seni ne ikna edebilir
