Bir umut mu yoksa unut diye mi atiyordu kalbi Pelinin Saplanti haline dönüsmüs bir ask, vazgecme noktasindan öteye gecmisti coktan. Söylenecek sözün bittigi yerden basliyordu yüregindeki yanginlar. Cocukluk aski, genclik sevdasi ve hayatinin merkezine koydugu insan olan Yigit, ona karsi dostluk ve arkadasliktan baska hicbir sey hissetmiyordu. Pelinin duygulari ise ne zincirlere ne de kelepcelere vurulabilirdi. Yüregine adak caputlari bagliyordu birbiri andina Dantel gibi isledigi sevdasi dügümleniyordu bogazina. Ve kalbi kosmaktan yorulunca Ölüme yalinayak gidilir diyerek cicek tozlari serpti ondan geriye kalan sevdali yüreklere Keske gözleri olsaydi da askin, tanik olabilseydi onun kadrini bilenlere