Her insanin yüreginin kiyisinda, kösesinde, kücük ya da büyük kalmistir bir UKDE. Yillar gecse de üzerinden, o hep durur kuytunuzda kösenizde. Bazen ruhunuza batan kiymik, bazen icinizi kemiren bir kurt, bazen de bogazinizda yumrudur. Iste bu kitapta okuyacaginiz Selimin öyküsü de bunlarin hepsinin toplamidir.
Babasinin cenazesinden bir ay sonra Tekirdagdan iki günlük ziyaret icin tekrar Adapazarina, köyüne dönen Selim, burada hüzün dolu cocukluk anilarini hatirlar. Babasinin mezarini ziyaret edip kabristanliktan ciktigi sirada esinden gelen telefonla da ici burkulur. Bu aldigi haber Selimi hayatinin ilk aski olan Sezenle tanistigi on dört yil öncesine götürecektir. Ama sadece ona mi Selimin, Sezenden ve hayatindaki herkesten sakladigi bir sirri vardir Dogubayazitta ögretmenlik yapan Eylül
Bir fotograf haric on yil boyunca hic görmedigi Eylüle karsi adini koyamadigi hislerle dolasip duran Selim, onu bulmaya ve hayatinda bir kez olsun görmeye karar verir. Fakat her sey bambaska bir hal alir.
Nasil anlatsam bilmiyorum ama insanin icinde kalan bu Ukde denen duygu öyle illet bir sey ki hicbir gercek, hicbir zaman dilimi, onu icinden söküp atamiyor. Öylece kaldigi yerde kaliyor, hicbir yere gitmiyor. Yasanmamisliklarin verdigi pismanlikla da en yakin arkadas oluyor Bazi anlarda sinsice ortaya cikip daha cok hatirlatiyor varligini. Adi Ucurum olsa insanin kendisini birakmamasi icten bile degil Iste ben de bu yüzden icimdeki yarayi yeniden desmeye basladim.
