Demirkus hava aydinlanirken geldi, yaralilari alip gitti. Aklimda, cocugun gözleri kaldi. Pusudaki gözleriyle, emanetin gözleri. O gözler belki bir gün baskalarinin cocuklarina pusu atmaktan cekinmeyenlerin, gün gelip de kendi cocuklarini nasil vurduklarini anlatacakti cocuklarina.

Belki bizim emaneti nasil korudugumuzu anlatacakti. Kendisine düsman olarak ögretilenlerin, agabeyleri tarafindan vurulurken bile onu nasil sakladiklarini anlatacakti. Sakinacaktik elbet. Gögüslerimizi bir dolu cekirdek yagmurunda islatmadan vazgecmeyecegimiz emanetleri, kahpelerin mermileri bizden gecene kadar sakinmaya ant icmistik.

Ey ihanet Kendi cocuklarini, bizim de olan cocuklarini gönderirken üzerimize, tükenisinde analarin dualari sakli olacak...